παραδοξογράφος

ο, ΝΜ

φιλολ. όρος ο οποίος αποδόθηκε σε σειρά Ελλήνων συγγραφέων τής ελληνιστικής και μεταγενέστερης εποχής που με τα έργα τους περιέγραψαν διάφορα φυσικά φαινόμενα ή ανθρώπινα επιτεύγματα ή γεγονότα τής τοπικής ιστορίας, τα οποία δεν ακολουθούσαν την καθιερωμένη λογική τάξη και δεν μπορούσαν να ενταχθούν στα πλαίσια τής κοινής εμπειρίας (παράδοξα, θαυμάσια), προκαλούσαν δε την έκπληξη και τον θαυμασμό, όρος που με αυτήν την σημασία απαντά ήδη στον Βυζαντινό συγγραφέα Τζέτζη

νεοελλ.

ο συγγραφέας απίθανων, φανταστικών ιστοριών.

[ΕΤΥΜΟΛ. < παράδοξα + -γράφος (< γράφω)].